En deze doelgroepen kwamen ook gewoon bij ons in de kerk, want ze horen er gewoon bij. De verhalen van mensen die werkten in de seksindustrie die ik hoorde, kon ik nooit matchen met het mooie politieke verhaal op het nieuws of in de Tweede Kamer. Dit strookte niet met elkaar. In de media kwam het vaak op mij over alsof er door een roze bril werd gekeken. Het is gewoon een mooi beroep en mensen doen dit echt heel vaak uit eigen vrije wil. En dan kwam mijn moeder weer eens thuis met de schrille verhalen van het Zandpad, de Hardebollenstraat (deze plekken zijn er niet meer) en de tippelzone de Europalaan. De verhalen waren wisselend van ‘naar Nederland gelokt om zogenaamd in de horeca te komen werken’ tot aan ‘ik wordt gedwongen door mijn pooier, niet kijken hij staat daar verderop’. En een verhaal wat ik nooit meer vergeet; een  alleenstaande moeder die midden in de nacht langs het spoor van Houten naar de Europalaan in Utrecht liep om te tippelen zodat ze eten voor haar kinderen had. Verborgen armoede. Een ver van ons bed show. En gelukkig maar. Maar om die reden wil ik vanavond toch de nadruk leggen op deze kant. Laten we niet naïef zijn. Of onze mond houden omdat het misschien een ongemakkelijk onderwerp is. Het gaat vanavond maar om een verordening sekswerk, maar achter die verordening zit een wereld van onrecht. En ik hoop dat wij als raad daar scherp op blijven en ons blijven inzetten om, zoals de verordening ook zegt; de misstanden in dit werkveld te voorkomen.